Φυλακές στο Δήμο Μεγαλόπολης

του Κανέλλου Λ. Δράκου (Δημοτικού Συμβούλου Μεγαλόπολης)

Στις 17/08/2011 συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο Μεγαλόπολης, με 10ο θέμα ημερήσιας διάταξης: «Περί ίδρυσης Νέου Γενικού καταστήματος Κράτησης Πελοποννήσου». Επειδή «όταν πρόκειται για θέματα τα οποία θα χαρακτηρίσουν τον τόπο μας, θα καθορίσουν την ιστορία μας και θα διαμορφώσουν το μέλλον μας, αυτή η άποψη πρέπει να διατυπώνεται με καθαρότητα, να καταγράφεται και να ...
είναι στην διάθεση του οποιουδήποτε, τόσο για το παρόν όσο και κυρίως για το μέλλον», θα παρακαλούσα για την δημοσίευση της τοποθέτησής μου στο Δ.Σ. Μεγαλόπολης,.

Εισαγωγή.
Το θέμα των φυλακών δεν είναι απλά ένα θέμα διαδικαστικό προς ψήφιση ή καταψήφιση, μετά βεβαίως από τις τοποθετήσεις των μελών του συμβουλίου. Είναι θέμα πολύ σοβαρό που αφορά την κοινωνία στο σύνολό της, τη μορφή του πολιτεύματος, τα δικαιώματά μας, τις υποχρεώσεις μας, τον πολιτισμό μας, την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Αφορά τον κάθε ένα από μας ξεχωριστά σαν προσωπική διαδρομή, σαν πολίτη, σαν στάση ζωής. Και μας αφορά όχι για το σήμερα ή το χθες. Μας αφορά από την ημέρα της ύπαρξής μας και θα μας ακολουθεί εφόρου ζωής. Το γιατί (είναι τόσο σοβαρό), μπορεί να μην γίνεται ευθέως αντιληπτό, θα προσπαθήσω όμως όσον το δυνατό πιο περιεκτικά (αν και το θέμα είναι τεράστιο και απαιτεί πολύ χρόνο και πάλι δεν θα έχει εξαντληθεί), να γίνει κατανοητό σε όλους μας. Και για να γίνει κατανοητό σε όλους μας, θα πρέπει ανατρέξουμε σε ξεχασμένες αλλά θεμελιώδεις λέξεις και έννοιες.

Θεμελιώδεις έννοιες .
Ελεύθερος: Σημασιολογική εξέλιξη. Η λέξη ελεύθερος, αναγόμενη σε μια Ι.Ε. ρίζα «leydh” –λευθ- που σήμαινε αυξάνω, αναπτύσσομαι, απαντά ήδη στα Μυκηναϊκά (e-re-y-te-ro = Ελεύθερος) και στον Όμηρο. Ετυμολογικά συνδέεται προς λέξεις που σε Ι.Ε. γλώσσες δηλώνουν τον λαό, παρά με το ελεύσομαι (και την παρετυμολογική μάλλον ερμηνεία του ελεύθερος = «αυτός που μπορεί να έλθει/πάει όπου θέλει»).
Το ελεύθερος σήμανε στην Αρχαία:
(α). Ό,τι και το σημερινό ελεύθερος (ελεύθερη χώρα, ελεύθερος άνθρωπος, ελεύθερη συνείδηση) (β) Αυτό που αρμόζει σε ελεύθερο άνθρωπο.
Το ελεύθερος στην Ελληνική απέκτησε καθαρώς πολιτική σημασία: ελεύθερος = ο πολίτης με πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Με αυτήν την έννοια αντετίθετο στο δούλος, επιδίωξη δε των δούλων ήταν να γίνουν ελεύθεροι (πολίτες), απελεύθεροι όπως λέγονταν, αποκτώντας πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Ελευθερία: Η δυνατότητα αυτόβουλης και απεριόριστης δράσης σύμφωνα με τις επιθυμίες (κάποιου), η απουσία εξαναγκασμού ή καταπίεσης.
Προσωπική Ελευθερία: η δυνατότητα του φυσικού προσώπου να κινείται ελεύθερα και να αναπτύσσει το πρόσωπό του και περιλαμβάνει όλες τις ειδικότερες εκφάνσεις ελευθερίας – σωματική, ψυχική, πνευματική, συνείδησης, βούλησης και έκφρασης, δημιουργίας, δράσης, επαγγελματική κλπ.
Φυλακισμένος: Αυτός που βρίσκεται στην φυλακή, ο περιορισμένος, αυτός που δεν έχει ελευθερία κινήσεων.
Δημοκρατία: Πολίτευμα με διαφορετικές μορφές κατά κοινωνίες και ιστορικές περιόδους, σύμφωνα με το οποίο η πολιτική εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται προς όφελός του, βασικές δε αρχές του αποτελούν η ισονομία, η ισοπολιτεία, η κατοχύρωση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αρχή της πλειοψηφίας κλπ. – Αντίθετο: Τυραννία, απολυταρχία, ολιγαρχία, μοναρχία, δεσποτισμός, δικτατορία, φασισμός.
Άμεση Δημοκρατία: Το πολιτικό σύστημα κατά το οποίο οι αποφάσεις λαμβάνονται απευθείας από τους πολίτες, χωρίς την μεσολάβηση αντιπροσώπων (όπως στην Αρχαία Αθήνα), κατ’ αντιδιαστολή με την έμμεση – αντιπροσωπευτική Δημοκρατία –την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, η συνηθέστερη μορφή σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος, κατά την οποία η πολιτική εξουσία ασκείται από τον λαό έμμεσα, μέσω αιρετών αντιπροσώπων κατά το σύνταγμα.
Πολιτισμός: Το σύνολο των υλικών και πνευματικών επιτευγμάτων κοινωνικού συνόλου. – (συνεκδοχ.) Σύνολο ανθρώπων οι οποίοι νοούνται ως φορέας συγκεκριμένου πολιτισμού - Ο βαθμός στον οποίο είναι ανεπτυγμένες οι πνευματικές και υλικές συνθήκες ζωής κοινωνικού συνόλου.
Κοινωνία: Οργανωμένο σύνολο ανθρώπων που συνδέονται με θρησκευτικούς, πολιτικούς, εθνικούς κλπ δεσμούς και συμβιώνουν σε ορισμένο τόπο και χρόνο – Τοπική κοινωνία δήμος ή κοινότητα – Σύνολο ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά: υψηλή/καλή –αριστοκρατία, πλούσιοι // απόκληροι της // στο περιθώριο της // κατακάθι/απόβρασμα της -.
Κοινωνία των πολιτών: (i) Το σύνολο των εθελοντικών, μορφωτικών, επαγγελματικών και οικονομικών ενώσεων ή οργανισμών μέσα σε μια κοινωνία (εκπαιδευτικά και μορφωτικά ιδρύματα, εκκλησίες, επιμελητήρια, μορφωτικοί σύλλογοι, συνδικάτα, μέσα ενημέρωσης, κλπ), (ii) η σφαίρα εκτός κρατικού καταναγκασμού ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και το μεμονωμένο άτομο.

Ερωτήματα – απαντήσεις – συμπεράσματα
Έχοντας υπόψη αυτές τις βασικές έννοιες, προκύπτουν ορισμένα θεμελιώδη ερωτήματα τα οποία πρέπει και να απαντηθούν, ειδάλλως όλα είναι κενά περιεχομένου.

Ποια είναι αυτά τα ερωτήματα;
Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι; Θέλουμε την Δημοκρατία σαν πολίτευμα; Τι πολιτισμό θέλουμε να έχουμε; Αποδεχόμαστε να είμαστε φορέας του πολιτισμού του τόπου μας; Τι κοινωνία θέλουμε; Θέλουμε μια κοινωνία των πολιτών;
Νομίζω ότι όλοι μας θέλουμε ελευθερία, δημοκρατία, πολιτισμό με υψηλά ιδεώδη, κοινωνία των πολιτών. Κανείς μας πιστεύω δεν θέλει να είναι φυλακισμένος ή να θέλει φυλακισμένο τον συνάθρωπό του. Τι γίνεται όμως και στην κοινωνία μας πρέπει να έχουμε φυλακισμένους και κατά συνέπεια φυλακές για τον εγκλεισμό τους; Τι είναι οι φυλακισμένοι; Δεν είναι παιδιά δικά μας ή της διπλανής πόρτας; Ναι θα πει κάποιος, Είναι παιδιά δικά μας που ξεπέρασαν τους κανόνες της κοινωνίας και θα πρέπει να περιοριστούν για το καλό του συνόλου.
Σωστά. Ας μου απαντήσει όμως κάποιος αν ένα παιδί 2, 4, 5, χρονών είναι αγγελούδι ή προσιδιάζει σε δολοφόνο, βιαστή, διαφθορέα, κλπ; Σίγουρα λοιπόν κάτι έγινε και από αγγελούδι μετατράπηκε σε επικίνδυνος για την κοινωνία κακοποιός. Και αυτό το κάτι δεν έγινε στο φεγγάρι. Έγινε εδώ μέσα στην κοινωνία. Άρα κάτι δεν πάει καλά στο σύνολό του. Άρα κάτι πρέπει να θεραπευτεί, κάτι είναι άρρωστο και σίγουρα δεν θεραπεύεται με το να δημιουργούμε παραβάτες και να τους φυλακίζουμε. Όσο παραβάτες είναι οι προς φυλάκιση συνάνθρωποί μας άλλο τόσο είμαστε και εμείς που τους δημιουργήσαμε. Μόνον που εδώ η ευθύνη διαχέεται, χάνεται μέσα στο πλήθος, στους νόμους, στο έλλειμμα αξιών, ευαισθησιών, ανθρωπιάς και πλεονασμού υποκρισίας, ανεντιμότητας, διαφθοράς και σήψης. Ωστόσο η ευθύνη υπάρχει.
Η κοινωνία των ελεύθερων πολιτών, της σωστής δημοκρατίας, του πολιτισμού των αξιών δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να παράγει παραβάτες που να χρήζουν φυλακής. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος και να υπηρετείται με θρησκευτική ευλάβεια από την καθημερινή στάση ζωής του καθενός από εμάς που θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι.
Με τις βασικές αυτές έννοιες ξεκαθαρισμένες, με τα ερωτήματα και τις απαντήσεις που συμπερασματικά και τεκμηριωμένα δόθηκαν, μπορεί να υφίστανται απορίες για το τι είναι κατ αρχήν οι φυλακές και μπορεί, κατόπιν όλων αυτών, να στοιχειοθετείται ερώτημα για το αν θέλουμε φυλακές στο τόπο μας;

Θα πρέπει όμως να δούμε και το πώς χρησιμοποιούνται οι φυλακές από τις εκάστοτε εξουσίες, μέσα από χαρακτηριστικά παραδείγματα και χαρακτηριστικές περιόδους της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μπορούν να μας απασχολήσουν. Ας πάρουμε ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την εποχή του Μεσαίωνα. Μια περίοδο από τις πιο μελανές της Ευρωπαϊκής ιστορίας. Περίοδος όπου οποιοσδήποτε πρέσβευε κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που πρέσβευε η κυρίαρχη ιδεολογία με την άρχουσα τάξη (και όπως στην πορεία αποδείχθηκε και πρωτοπόρο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας), βρισκόταν στα μεσαιωνικά κελιά και στα φρικαλέα βασανιστήρια της Ιεράς εξέτασης. Είχε γεμίσει όλη η Ευρώπη με κολαστήρια μελλοθανάτων και όλα αυτά στο όνομα του Θεού και για το καλό των ανθρώπων. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι φυλακές είναι «συνώνυμο» της βαρβαρότητας, της εξαθλίωσης και της πιο αρνητικής πλευράς της ανθρώπινης ύπαρξης. Ποια ήταν όμως τότε τα συστήματα εξουσίας και ποια η κυρίαρχη ιδεολογία τους; Ήταν είτε ολιγαρχία, είτε μοναρχία, είτε απολυταρχία, όπως όμως και να τα ονομάσουμε δεν ήταν δημοκρατία και η κυρίαρχη ιδεολογία τους, όπως και να την ονομάσουμε ήταν το αντίθετο του ελεύθερου ανθρώπου, του πολίτη. Συστήματα που επιβλήθηκαν στο όνομα του χριστιανισμού, της θρησκείας που έχει για καρδιά της την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας και με απαγορευμένο οτιδήποτε αφορούσε τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, το πολιτισμό δηλαδή του ελεύθερου ανθρώπου, της δημοκρατίας, της κοινωνίας των πολιτών.
Σε ποιους λαούς όμως επιβλήθηκε και εδραιώθηκε η μακρά περίοδος του μεσαίωνα; Ποιός ήταν ο πολιτισμός τους; Ποια ήταν η ιστορία τους; Πως ξέφυγε η ανθρωπότητα απ’ αυτήν την μαύρη περίοδο; Επιβλήθηκε σε λαούς με ανύπαρκτη ιστορία και με ανύπαρκτο πολιτισμό, με πλήρη φτώχεια για την έννοια της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, για την αξία της ανθρώπινης ζωής, με περίσσευμα όμως δουλικότητας και βαρβαρότητας και τις φυλακές – κολαστήρια, που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της υποκουλτούρας τους, ως κυρίαρχο σύμβολό τους.

Και βγήκε απ’ αυτή την περίοδο στηριζόμενη κυρίως στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.

Εμείς σαν σημερινοί κάτοικοι της Αρκαδικής αυτής γης, είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε φορείς της ιστορίας αυτού του τόπου. Είμαστε κληρονόμοι της. Και τι έχουμε κληρονομήσει; Μεσαίωνα ή αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό; Ελευθερία ή φυλακές; Δημοκρατία ή απολυταρχία; Τι είναι η αρχαία Λυκόσουρα, οι Λυκαίοι αγώνες, ο Αρκαδισμός, το κοινό των Αρκάδων, η αρχαία Μεγαλόπολις, το αρχαίο θέατρο, ο Επικούρειος Απόλλωνας; Είναι φυλακές ή πράξεις και το πνεύμα του ελεύθερου ανθρώπου;
Στα χρόνια της σκλαβιάς ποιοι ήταν και τι έκαναν οι παππούδες μας;
Προτίμησαν να καλλιεργήσουν την πέτρα σε όλα τα γύρω ορεινά χωριά μας, προκειμένου να έχουν έστω και ψήγματα ελευθερίας παρά την πλήρη σκλαβιά. Παραιτήθηκαν ποτέ από την ελευθερία τους; Ποτέ και το απέδειξαν. Ποιος ήταν ο ρόλος της θρησκείας στον Ελλαδικό χώρο; Δημιούργησε κανένα μεσαίωνα; Βεβαίως κι όχι γιατί φορείς της ήταν άνθρωποι ελεύθεροι, άνθρωποι που προέρχονταν απ’ αυτό το τόπο, γι’ αυτό διαχώρισε την θέση της από την μεσαίωνα της Παπικής Εκκλησίας, και ήταν ο πνευματικός ηγέτης για την απελευθέρωσή μας.

Μετά από 3000 και πλέον χρόνια ιστορίας αυτού του τόπου, τίθεται πλέον σε εμάς το ερώτημα εάν θέλουμε φυλακές.; Μπορεί να υπάρχει τέτοιο ερώτημα; Μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να συσταθεί τέτοιο ερώτημα; Φυσικά και ΟΧΙ διότι αν επιτρέψουμε κάτι τέτοιο έχουμε αυτομάτως καθαιρέσει τους εαυτούς μας, έχουμε καταργήσει την ελευθερία μας, έχουμε καταργήσει την Δημοκρατία μας, έχουμε αποποιηθεί την ιστορία και την κληρονομιά μας, που με αγώνες και αίμα οι πρόγονοί μας μας παρέδωσαν.
Επειδή όμως ζούμε μέσα σε μια Δημοκρατία, έστω και λαβωμένη, ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζει την άποψή του, έχοντας βεβαίως την ευθύνη των αποτελεσμάτων που απορρέουν απ αυτήν την άποψη. Έχει δηλαδή εδώ πλήρη εφαρμογή η ρήση του Βολτέρου «διαφωνώ με ότι λες, αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Και όταν πρόκειται για θέματα τα οποία θα χαρακτηρίσουν τον τόπο μας, θα καθορίσουν την ιστορία μας και θα διαμορφώσουν το μέλλον μας, αυτή η άποψη πρέπει να διατυπώνεται με καθαρότητα, να καταγράφεται και να είναι στην διάθεση του οποιουδήποτε, τόσο για το παρόν όσο και κυρίως για το μέλλον.
Συνεπής λοιπόν στις αρχές της Δημοκρατίας, της κοινωνίας των πολιτών, της ελευθερίας των προσώπων, με πλήρη ευθύνη των λόγων και των πράξεών μου, αποδέχομαι πλήρως την κληρονομιά των προγόνων μας και του τόπου μας, δεν καταργώ στο όνομα κανενός και για τίποτα την ιστορία μας, τους αγώνες, τον πολιτισμό μας. Κατά συνέπεια δεν υφίσταται καν το ερώτημα για την κατασκευή φυλακών (νέου γενικού καταστήματος κράτησης Πελοποννήσου), στην περιοχή μας.
Πιστεύω να έγινα κατανοητός από όλους σας. Εάν σε κάποιους όμως δεν έγινε αντιληπτό οτιδήποτε ή σε κάποιους άλλους μπορεί να ακούγονται για Κινέζικα, είμαι διατεθειμένος μέχρι και Κινέζικα να μάθω προκείμενου να εξηγήσω κάθε τι που αφορά αυτό το πάρα πολύ σοβαρό θέμα.
Η τοποθετήσεις των επικεφαλής των παρατάξεων, προεξάρχοντος του επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας κ.Τσιριγώτη ήταν υπέρ της ίδρυσης φυλακών στην Μεγαλόπολη και μάλιστα το 2003 ως Δήμαρχος είχε προχωρήσει αρκετά το θέμα, με ανταποδοτικά «βεβαίως» οφέλη για τον τόπο που περιείχαν: Εντοπιότητα στις προσλήψεις, Υποχρεωτική διαμονή των υπαλλήλων στην Μεγαλόπολη, όλες οι προμήθειες να γίνονται από την Τοπική αγορά, δημιουργία δικαστικού μεγάρου. Όλα είχαν γίνει δεκτά από τον τότε υπουργό, μόνο που αντικαταστάθηκε και το όλο θέμα δεν προχώρησε.
Στην δευτερολογία μου, αφού τόνισα στο σώμα ότι όπως είπα στην πρωτολογία μου δεν έπρεπε να υφίσταται καν ερώτημα για την ίδρυση φυλακών στη Μεγαλόπολη, διατύπωσα τις απόψεις μου επί των επιχειρημάτων για τα οφέλη που θα προέλθουν στην Τοπική Κοινωνία από την λειτουργία των φυλακών επισημαίνοντας ότι:

Το 2003 μπορεί να μην ευοδώθηκε η προσπάθεια του κ. τσιριγώτη για ίδρυση φυλακών στην Μεγαλόπολη. Το 2003 όμως ξεκίνησε η κατασκευή τους και σήμερα λειτουργούν φυλακές στη Νιγρίτα Σερρών, μια πόλη παραπλήσια με τη Μεγαλόπολη. Φαίνεται ότι ο τότε Δήμαρχος Νιγρίτας ήταν πιο αποτελεσματικός και ενήργησε για την κατασκευή αυτού του «αναπτυξιακού» έργου για τον τόπο του, με αντίστοιχα βεβαίως ανταποδοτικά οφέλη για τους συμπολίτες του. Ποια είναι σήμερα η κατάσταση; Καμία πρόσληψη, καμία προμήθεια από την Τοπική αγορά, κανένα Δικαστικό Μέγαρο, ελλειπής φύλαξη, κανένα μέτρο ασφάλειας στις μεταγωγές κλπ. Ποιες είναι οι προοπτικές στην εποχή του Μνημονίου; Οι πιο χειρότερες που μπορούν να υπάρχουν. Ποια είναι τα οφέλη λοιπόν για την Τοπική Κοινωνία; Κανένα. Και αυτό το γνωρίζετε από σήμερα που συζητείται το θέμα εδώ στο Δ.Σ. Δεν έχει δεν γνώριζα, δεν ήξερα, δεν είδα. Δεν έχει ότι εγώ ζήτησα μέγαρα και δεν μου τα φτιάξανε, γιατί το γνωρίζεις από σήμερα ότι δεν έχει τίποτα.

Βέβαια ο κ. Τσιριγώτης πρότεινε τελικά ν΄ αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα. Που ήτανε ο λαός και το Δημοψήφισμα κ. Τσιριγώτη το 2003, που τα είχατε ωριμάσει όλα τόσο καλά χωρίς να πάρει κανένας χαμπάρι; Γιατί δεν κάνατε δημοψήφισμα τότε; Η πρόθεση του είναι σαφής και πάνω απ’ όλα δημαγωγική και υστερόβουλη.

Επειδή γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν μέγαρα και φκιασίδια, ας έχουμε την εκλογική πελατεία την υπέρ των φυλακών δεμένη, ας μην τα χαλάμε και με αυτούς που δεν θέλουν και στο τέλος που ο θησαυρός θα αποδειχθεί άνθρακες, ΕΓΩ το αποφάσισα; Ο λαός. Εύγε‼