ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΡΤΖΕΛΕΤΟΣ: Να μην αφήσουμε αυτό που μας τρώει να χορτάσει

«Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει
να χορτάσει»
τοίχος στο Βασιλικό Θέατρο, Θεσσαλονίκη

«Τίποτα δεν αλλάζει μωρέ..»,
«τα έχουν κανονίσει ήδη, ξέρουν αυτοί..»,
Ατέρμονες καλοκαιρινές συζητήσεις συμποσιακού χαρακτήρα (για να υπάρχει και η κατάλληλη πλαισίωση ευχαρίστησης), υπό τους ήχους τζιτζικιών και ξυσίματος από τα κουνούπια, υπό τους ήχους τσουγκρίσματος ποτηριών, καμιά φορά υπό τους ήχους κλαρίνων στα πολύ ωραία πανηγύρια των χωριών..

Είναι το καλοκαίρι. Είναι η ελληνική κουλτούρα μας, είναι η ενασχόληση και η συζήτηση περί πολιτικής επικαιρότητας που το κλείσιμο της καταλήγει σε συνομωσιολογικές προσεγγίσεις τύπου «τα έχουν κανονισμένα σου λέω..».
Αναπτύσσονται τα πάθη, αναπτύσσονται μνησίκακα συναισθήματα γι’ αυτούς που είναι ‘πάνω’, διαπερνώντας όλο το φάσμα ιδεολογικών πιστεύω.
Αναπτύσσονται κατηγορίες και βαριοί επιθετικοί προσδιορισμοί (λαμόγια, κομματόσκυλα, κλέφτες, τσιράκια των τραπεζών κα).
Αναπτύσσεται η ανάγκη για αλλαγή, για υπέρβαση, για μεταμόρφωση, όμως μένει στο συμποσιακό-διονυσιακό χαρακτήρα του καλοκαιριού. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει «ήρθε η ώρα να βγούμε από το καβούκι..ήρθε η ώρα να βγούμε μπροστά..», αλλά με το πέρας του καλοκαιριού έρχεται η σκληρή πραγματικότητα της αδράνειας.

Με το «Κακό» να διαποτίζει το πολιτικό γίγνεσθαι έρχεται το φθινόπωρο όπου τα αισιόδοξα σχέδια του καλοκαιριού θα δώσουν τη θέση τους στην αδράνεια και στην αυτοθυματοποίηση. «Έλα μωρέ, εμείς θα τα αλλάξουμε, θα ‘καούμε’ αφού όλα είναι προαποφασισμένα και θα φάμε τα μούτρα μας».

Έτσι λοιπόν μετά από «ώριμη σκέψη» καταλήγουμε στην αυτοδικαιολόγηση, όπου απεκδυόμαστε τις ευθύνες. Έτσι λοιπόν οι «ώριμα σκεπτόμενοι» παρακολουθούν τα γεγονότα, καμιά φορά εκρήγνυνται από θυμό, κάνουν οξεία κριτική, γράφουν και κανά τσιτάτο στα μπλογκ, σε ιστοσελίδες, σε τουίτερ.
Λόγια λοιπόν, καταγγελίες και θρηνητική κουλτούρα.

Το επόμενο καλοκαίρι γίνεται εκ νέου αυτός ο κύκλος, οπότε καταλήγουμε στο φαύλο κύκλο της κουλτούρας της αυτοθυματοποίησης, αλλά και της ευχαρίστησης των μεζέδων..
Αυτός ο φαύλος κύκλος χρειάζεται σπάσιμο.
Το σπάσιμο γίνεται με πολλούς, με συλλογικότητα, με αφημένους έξω τους εγωισμούς, με στράτευση χωρίς μεγάλα εγώ σε συλλογικά κινήματα.
Το σπάσιμο του φαύλου κύκλου γίνεται αφήνοντας έξω το φόβο..
Αυτός ο φαύλος κύκλος λοιπόν πρέπει να σπάσει, γιατί αλλιώς «αφήνεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει».




ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΜΠΕΡΤΖΕΛΕΤΟΣ
Διαιτολόγος-Διατροφολόγος, MSc
Αντιπρόεδρος Ένωσης Διαιτολόγων-Διατροφολόγων
www.bertzeletos.gr