Το μέλλον ως πρόθεση και όχι ως πρόβλεψη ή ευχή..

Στους «ρεαλιστές» η λύση θα έρθει από πρόσωπα,
πιστεύουν σε ηγέτες.
Άλλοι προτιμούν την πράξη & την εμπλοκή,
πράξη & εμπλοκή που θα χρειαστεί να υπερασπιστεί κάποια πιστεύω, κάποιες ιδέες.

«Ελπίζουμε- μπορούμε», «ενωμένοι θα κερδίσουμε», «ας είναι η απαρχή για καλύτερο αύριο», «να χτίσουμε μαζί το μέλλον», «να χτίσουμε ένα Εθνικό Σχέδιο για έξοδο από την Κρίση», «να κάνουμε μια Μεγάλη Εθνική Συμφωνία»..
Μετά από 5 χρόνια ύφεση, τώρα στην αυγή του 2014 οι ‘πολιτικές’ ευχές μού είναι αδιάφορες. Μου είναι αδιάφορες όταν είναι γενικόλογες. αδιαφοροποίητες και λέγονται απλά να για να λέγονται. Μού είναι αδιάφορο να ακούω ένα εύκολο: «κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα του μεγάλου ηγέτη που θα μας ενώσει, που θα ενώσει τη χώρα και τη δημοκρατική παράταξη».
Όχι δεν εύχομαι να μην έρθει ο ηγέτης. Εύχομαι να έρθει, εύχομαι να έρθει με αντίθετο τρόπο από αυτό που ονόμαζαν οι Στωικοί ως αταραξία. Χρειάζεται το αντίθετο της αταραξίας, δηλαδή η εμπλοκή.

Το «ο καθείς για τον εαυτό του», το «η κοινωνία ξέρει..» είναι κυνικά ή σωτηριολογικά.. Η κοινωνία «δεν ξέρει» γιατί όλοι πλήττονται, αλλά ξεχωριστά και διαφορετικά. Αλλιώς πλήττεται από την «κρίση» ο τάδε, αλλιώς ο δείνα. Και επειδή υπάρχει διαφορετικό περιεχόμενο του πώς πλήττεται ο καθείς, τότε να γιατί δύσκολα αθροίζεται.
Δεν μπορούμε να αθροιστούμε ομοιόμορφα, δε συμμεριζόμαστε ο ένας τον άλλο, δεν ταυτιζόμαστε.
Δύσκολη η «σφαιρική ματιά»..
Ασφαλώς και είναι απαραίτητοι οι πνευματικοί άνθρωποι, αρκεί να εμπλακούν, να μη φύγουν.. Έχουν χρέος να πάρουν «θέση», να εμπνεύσουν και να διευκολύνουν τους «πολλούς» της μιας ή της άλλης πλευράς, να γνωρίσουν και βαθύτερα να κατανοήσουν για το τι διακηβεύεται σήμερα στη χώρα και στη Γη.. Έχουν χρέος να «ζήσουν» τις βαθιές αγωνίες, να πάρουν την ευθύνη της ιστορικής στιγμής στα χέρια τους, να δώσουν τη μάχη, να διατυπώσουν όχι μόνο με άρθρα & λόγια, αλλά με το «παράδειγμα» της ίδιας τους της ζωής..
Για τους «πολλούς», τους πολιτικούς παίκτες η αναφορά στο «μέλλον» οφείλει να σημαίνει π ρ ό θ ε σ η. Το μέλλον συλλαμβάνεται ως πρόθεση, ως αυτό που μπορεί να συμβεί. Αυτό χρειάζεται σήμερα και όχι η αναφορά στο μέλλον ως πρόβλεψη. Χρειάζεται ένα μέλλον οιονεί παρόν. Έτσι η «πολιτική ευχή» δε χρειάζεται, αφού τα μανίκια ήδη θα πρέπει να έχουν σηκωθεί..

Εμπλοκή λοιπόν, να μπούμε στο παιχνίδι, να ανταγωνιστούμε, για να κυριαρχήσουμε πρακτικά στην έκβασή του. Με τέτοιους «πνευματικούς», έτσι και εμείς οι «πολλοί» θα πρέπει να προχωρήσουμε και ύστερα θα έρθουμε στα λόγια των «ρεαλιστών» που περιμένουν τις λύσεις από τα πρόσωπα. Τότε αυτός ο «Κάποιος Ηγέτης» που είναι κι απαραίτητος θα έρθει, αφού ήδη θα τον έχουμε επινοήσει..