Το 8ο Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συνέδριο τελείωσε. Ζήτω το 9ο…

ΤΟ 8Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΖΗΤΩ ΤΟ 9Ο …
Γράφει ο Ι.Γ. Ασημακόπουλος

«Ἀρκαδίην μ’ αἰτεῖς• μέγα μ’ αἰτεῖς οὔ τοι δώσω.
πολλοί ἐν Ἀρκαδίη βαλανηφάγοι ἄνδρες ἔασιν,
οἵ σ’ ἀποκολύσουσιν…»

Οι Παγκόσμιοι  Αρκάδες. Οι κ.κ. Τατούλης και Γαννακούρας. «Αρκαδία χαίρε». Πολιτικοί, πολιτευτές και πολιτικάντηδες διαφόρων τύπων, επιπέδων και αποχρώσεων. (Οι βουλευτές και οι εν ενεργεία πολιτικοί της κεντρικής πολιτικής σκηνής ήταν πιο διακριτικοί αυτή τη φορά, ένεκα η κρίση και το πιθανό κράξιμο.) «Et in Arcadia ego» και μπόλικη συγκίνηση. Βραβεύσεις και επιβραβεύσεις. Έπαινοι, πλακέτες και αβροφροσύνες. Πύρινοι λόγοι, πλήρεις καλολογικών στοιχείων και κοσμητικών επίθετων, στον υπερθετικό πάντα βαθμό. «Αρκάδες εσμέν». Ευχές. Ροτόντες, δεξιώσεις και τσιμπούσια. Συναυλίες και εκδηλώσεις αγάπης για τους απανταχού Αρκάδες. Άιντε και κάνα δάκρυ «για την Αρκαδία ρε γαμώτο» και το 8ο Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συνέδριο πέρασε στην ιστορία.
Σαν κατακάτσει ο κουρνιαχτός, εμείς που θα παραμείνουμε στην Αρκαδία θα αντικρίσουμε το ίδιο τοπίο, όπως μετά τα προηγούμενα Παγκόσμια Παναρκαδικά Συνέδρια, φυσικά πάντα μερικές κλίμακες προς το πολύ χειρότερο.
Αδέρφια Αρκάδες, αλήθεια, μπορεί κάποιος να μου πει σε τι ωφελήθηκε  η Αρκαδία τόσα χρόνια από τα προηγούμενα συνέδρια των Παγκόσμιων Παναρκάδων;
Μπορεί να μου πει κάποιος, μέσα από αυτή την φανφάρα και το χορό εκατοντάδων χιλιάδων Ευρώ, αν προβλήθηκε στο ελάχιστο η Αρκαδική λαϊκή παράδοση ή το λεγόμενο Αρκαδικό ιδεώδες;
Μπορεί να μου δείξει μια ιδέα που γεννήθηκε σ’ ένα από αυτά τα συνέδρια και υλοποιήθηκε;
Μπορεί να μου πει αν τα όσα λέχθηκαν στα προηγούμενα συνέδρια καταγράφηκαν κάπου; Αν κατατέθηκαν κάπου; Αν καταχωρήθηκαν και υπάρχουν κάπου; Αν τα διάβασε κάποιος Αρκαδάρχης; Αν κάποιος από την πολιτική εξουσία, (Νομάρχης, Περιφερειάρχης, Βουλευτής, Υπουργός κλπ), από αυτούς που τρέχουν κάθε φορά με τη γλώσσα έξω να χαιρετίσουν από το βήμα του κάθε συνεδρίου, πήρε στα σοβαρά κάτι απ’ όλα αυτά;
Η Αρκαδία ρημάζει και μετά από κάθε Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συνέδριο η ερήμωση, η εγκατάλειψη και η παρακμή είναι περισσότερο αισθητή.
Η Αρκαδία με την πανάρχαια ιστορία. Με την έντονη δραστηριότητα και παρουσία σε όλες τις φάσεις της εξέλιξης του Ελληνικού Έθνους. Με τα αρχέγονα βουνά και τα λαγκάδια που γέννησαν θεούς και ήρωες. Η Αρκαδία με τα εκατοντάδες διάσπαρτα πανέμορφα χωριά και οικισμούς, ασφυκτιά. Πνέει τα λοίσθια  σε τέσσερις άχρωμες, αδιάφορες, χωρίς προσωπικότητα πόλεις. Τρίπολη, Μεγαλόπολη, Άστρος, Λεωνίδιο.
Κλείσανε και τα τελευταία σχολειά στην περιφέρεια ενώ ταυτόχρονα κατέρρευσε η οικονομική ζωή. Για πνευματική ή πολιτιστική δραστηριότητα, ούτε λόγος. Μόνο κάτι γέροντες, συνταξιούχοι του ΟΓΑ, έμειναν να κινούνται σαν φαντάσματα στα έρημα σοκάκια των εγκαταλειμμένων χωριών για να ανάβουν τα καντήλια στα κοιμητήρια. Το μέλλον της Αρκαδίας προβάλλεται πλέον στα νεκροταφεία της.
Η Γορτυνία βιώνει τον επερχόμενο θάνατο της με κύρια αιτία την βαριά κατάθλιψη από ολοκληρωτική ερήμωση και εγκατάλειψη.
Η Μεγαλόπολη πνιγμένη στην αιθαλομίχλη αργοπεθαίνει σφαδάζοντας, προσπαθώντας να καλύψει τον επιθανάτιο ρόγχο της στο θόρυβο των στροβίλων.
Η ορεινή Κυνουρία αργοσβήνει με φόντο τη διθυραμβική τελετουργία της γιορτής του κάστανου, ενώ η παραλιακή παίρνει μια καλοκαιρινή ανάσα ζωής πριν βυθιστεί σε χειμερία ανυπαρξία .
Η Μαντινεία αργοπεθαίνει φυλακισμένη στο μπετό και την κακογουστιά της σύγχρονης Τρίπολης και ο άλλοτε ξακουστός κάμπος της «ποδόκροτης» Τεγέας, ρημάζει, πνιγμένος στ’ αγκάθια και στ’ αγριόχορτα.
Μπροστά από αυτό το σκηνικό κάθε τέσσερα χρόνια, οι Παγκόσμιοι Αρκάδες εκδηλώνουν την αγάπη τους στην Αρκαδία, πανευτυχείς που αντλούν την καταγωγή τους από αυτήν. Είναι μια εικόνα που θυμίζει έντονα το γνωστό πίνακα του Nicolas Poussin. Μόνο που επάνω στον τάφο δεν αναγράφονται τα λόγια του ευτυχή θνητού που έζησε, επισκέφτηκε ή γεννήθηκε  στη Αρκαδία, (et in Arcadia ego), αλλά, ενθάδε κείται η άλλοτε  ευτυχής Αρκαδία.
Το Όγδοο Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συνέδριο τελείωσε. Ζήτω το Ένατο…

«Ἀρκαδίην μ’ αἰτεῖς• μέγα μ’ αἰτεῖς οὔ τοι δώσω.
πολλοί ἐν Ἀρκαδίη βαλανηφάγοι ἄνδρες ἔασιν,
οἵ σ’ ἀποκολύσουσιν…»*

*ΣΣ. Ακόμα ψάχνω να βρω το λόγο που χρησιμοποίησα σαν αρχή και τέλος αυτού του άρθρου, το απόσπασμα από το χρησμό της Πυθίας, που ζήτησε  ο Βασιλιάς της Σπάρτης Χάριλος, όταν ηθέλησε να καταλάβει την Αρκαδία… Ίσως είναι η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία… Ίσως γιατί η Αρκαδία πρέπει να σωθεί και αυτή τη φορά…