Οικολογικό έγκλημα στα Παραδείσια Μεγαλόπολης

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν άντρα να θέλει  να δακρύσει σα μικρό παιδί?
Θα σας πω.....


Χθες, ημέρα Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 8.30π.μ., συνετελέσθη με υπογραφή και εντολή δημοσίων λειτουργών, άγριο οικολογικό έγκλημα κατά του πολιτισμού, κατά της ιστορίας, των αναμνήσεων, των αισθημάτων των ανθρώπων και κατά της φύσης στα Παραδείσια Μεγαλόπολης. 

Ειδικότερα, χθες στις 8.30 π.μ., ημέρα ΑΡΓΙΑΣ, τα χέρια τους με πριόνια και τσεκούρια όπλισαν  υπάλληλοι του εργολάβου  του  Δήμου  κ.  Παπαγεωργάκη , οι οποίοι δε δίστασαν να κόψουν τρεις αιωνόβιους πεύκους, οι οποίοι έκαναν συντροφιά σε γενιές και γενιές ανθρώπων στο Δημοτικό Σχολείο Παραδεισίων .

Αφορμή στάθηκε η αίτηση του συμπολίτη Νικόπουλου Απόστολου προς το Δήμο, όπως αποκοπούν τα δέντρα λόγω απειλής της οικίας του.

"Τα δέντρα ήταν φυτεμένα εκεί από το παλιό Δημοτικό Σχολείο", μας είπε ο κος Φάνης Καραλέκας.
"Δεν κοίταζαν ποτέ προς το σπίτι αλλά προς την αυλή του σχολείου".

Οι κάτοικοι του χωριού αγανακτούν και συγκροτούνται όλοι κάτω από μια ερώτηση:
ΓΙΑΤΙ?
Γιατί μας κόψατε τους πεύκους?
Αναρτήθηκαν προσκλήσεις στα καφενεία του χωριού, για να προσθέσουν την υπογραφή τους όλοι οι κάτοικοι του χωριού και να αποστείλουν αυτό το ηχηρό ΓΙΑΤΙ στους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας των φίλων εκείνων, που στέκονταν ορθοί όχι για μια αλλά για πολλές ανθρώπινες γενιές.

Που στέκονταν ορθοί όταν σφαίρες καρφώνονταν πάνω τους στον πόλεμο...
Που στέκονταν για να κρεμιούνται από τα κλαριά τους τα μικρά παιδιά...

Και ρωτούν οι κάτοικοι:
ΓΙΑΤΙ κύριε Δήμαρχε, δεν κάνατε μελέτη για τους πεύκους αν ήταν επικίνδυνοι?
ΓΙΑΤΙ δε λάβατε μέτρα ώστε να υποστυλωθούν τα δέντρα αυτά αν πράγματι υπήρχε πρόβλημα?

Οι κάτοικοι εκφράζουν την ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ τους για την κοπή των πεύκων που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς και ιστορίας του τόπου.

Ο κος Φάνης Καραλέκας φιλοξενήθηκε στην "ΕΚΠΟΜΠΗ" με τη Γεωργία Δημητρακοπούλου και μας μίλησε γι' αυτό.
Έκλεισε τη συνδιάλεξη του μαζί μας, με ένα αίτημα:
"Να μας βάλουν έναν Πεύκο.... στη θέση εκείνων που έκοψαν".

Ακούστε  την τοποθέτηση  Φ. Καραλέκα  εδώ:



Τα πεύκα που δεσπόζουν σε ολόκληρο το ελλαδικό τοπίο, συντροφεύουν την ιστορία των Ελλήνων από τις απαρχές του έθνους. Στο δημοτικό τραγούδι, στην ελληνική ποίηση.. ο Πεύκος πάντα ήταν σύντροφος των ανθρώπων, σα σεβαστός γέροντας που θέλουμε την ευχή του.

Ο δικός μας μικρός φόρος, ένα ποίημα:

Η κατάρα του πεύκου
του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940)

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;
Γιατί; Γιατί;»
Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης
και περπατεί.

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι
βγάνει φωτιά.
Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,
μια ρεματιά!

Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο
να ένα δεντρί...
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου,
δροσιά να βρει.

Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του
και περπατεί!
Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης,
γιατί, γιατί;

«Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»
«Στα δυο χωριά.»
«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;
Πολύ μακριά!»

«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.
Τι έφταιξα εγώ;
Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει,
γι' αυτό είμαι δω.

Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες...
για δυο, για τρεις...
Ο νους μου σήμερα δε ξέρω,
τ' είναι βαρύς».

«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι
να δροσιστείς».
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,
στερεύει ευθύς.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,
φεύγει ο καιρός,
Στον ίδιο τόπο είν' ο Γιάννης,
κι ας τρέχει εμπρός...

Να το χινόπωρο, να οι μπόρες,
μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι,
με τη βροχή.

«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο,
το σπλαχνικό,
που 'ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι
και στο βοσκό;»

Ο πεύκος μίλαε στον αέρα
- τ' ακούς, τ' ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα
στους μπιστικούς.

«Φρύγανο και κλαρί του πήρες
και τις δροσιές
Και το ρετσίνι του ποτάμι
απ΄ τις πληγές.

Σακάτης ήτανε κι ολόρθος,
ως τη χρονιά,
Που τον εγκρέμισες για ξύλα,
Γιάννη φονιά!»

«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι,
την προσκυνώ,
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα
και να σταθώ...

Η μάνα μου θα περιμένει
κι έχω βοσκή...
Κι είχα και τρύγο... Τι ώρα νάναι
και τι εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι
-να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ' ήβρε ο χειμώνας
μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!
Πότε ήρθε; Πώς;
Άγιε, σταμάτησε το λόγκο,
που τρέχει εμπρός.

Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω
-με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω,
εδώ κοντά.»

Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι...
βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος,
πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,
φωνή καμιά.
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,
στην ερημιά.-


Όλγα  Βασιλοπούλου